Usapang Senti

Usapang Senti

Kapag ganitong umuulan, nagkalat daw ang mga senti. Siguro dahil nasa bahay lang at ‘di makagala kaya kung anu-anong pumapasok sa tuktok. Napagtutuunan ng pansin ang mga bagay at pangyayaring balewala kapag busy sa maraming trabaho at pinagkakaabalahan. Nauuso tuloy ang mga senting text galing siyempre pa sa mga senting nilalang sa mundong ibabaw.

May nagtanong sa ‘kin, bakit nga ba raw? Sabi ko, kasi mismong ‘yong panahon, sentimental. ‘Yong pagbagsak pa lang ng ulan mula sa kalangitan, senti na ‘yon ah. Ang pagpapaubaya ng mga dahon na mabasa at malagas, senti ‘yon. Pati ‘yong pagtulo ng tubig-ulan sa bintana, grabe, senting-senti.

Naalala ko tuloy no’ng nasa Normal pa ‘ko. ‘Pag umuulan, kanya-kanyang hanap ng lungga ang mga senti. Ako, paborito ko ang bilog. Eto ‘yong tambayang pabilog, may sementadong upuang pabilog, mesang bilog, na may bubungang patusok. Kabute o mushroom ang tawag ng iba rito.

Uupo ako sa bilog. Pagmamasdan ang pagbuhos (pag malakas) pagpatak (pag mahina) ng ulan. Gustung-gusto ko ang pagpapaubaya ng grass sa ulan habang dumadaan at salit-salit ang alaala sa aking isipan…

Ngayon, wala nang Normal, bilog at grass. Pero senti pa rin ako, lalo na pag umuulan. Oo, aminado ako. Certified senti ako.

Gaya ngayon, umuulan na naman. Trip kong uminom ng kape kapag ganito. ‘Yong aroma ng kape, iba ang dating sa ‘kin kapag umuulan kaysa karaniwang pagkakape ko. Tila may gayuma. Nakakaadik.

Habang nagkakape, pupwesto ako sa may bintana. Pagmamasdan ang ulan habang pinapaliguan ang kalsada. Gaya ng dati, dumadaan at salit-salit ang mga alaala… Parang ulan, minsan, mapagkalinga; madalas, nakakalunod…