Senti Mode (Katotohanan)

Malamig ang panahon. Makulimlim ang kalangitan. Umiiyak ang langit. Sumasabay sa king mga nararamdaman sa kasalukuyan.
Nalulungkot ako. Naiiyak sa mga nangyayari sa ‘king buhay. Kanina sa klase, sabi ko, sa mundo ng kawalang-katiyakan, mahalaga pa rin na may direksyon ang ating buhay. Pero ako mismo, di ko alam kung saan ako tutungo. Hindi ko tiyak kung ano ba talaga ang aking mga naisin at mithiin. Sa ganang akin, ginagawa ko lahat ng makakaya upang maging responsable sa lahat ng aking gawain at tungkulin- sa propesyon man o sa personal. Pero tila kulang pa rin. Sadya lang ba silang mapaghanap o di ko talaga nagagampanan?
Nasasaktan akong isipin na balewala pa rin para sa kanila ang mga sakripisyo ko. Na kulang na lang sabihin sa ‘king wala akong silbi at sila lang ang kumikilos. Nakakaiyak ang katotohanang sarili ko na nga ang tila nasa huli ng aking mga prayoridad. Ang dami kong inalis sa sistema ko para magampanan ang mga obligasyong hindi ko hiningi. Halos wala na kong itira para sa akin sa kagustuhang makasampa sa pamantayan nila.
Ngayon, umiiyak na naman ako. Gusto kong sumigaw para palayain lahat ng iniisip at nararamdaman ko. Pero sinong makaririnig at makikinig? Hindi lahat ng tao kayang unawain ang kalagayan ng kanilang kapwa. May sugat din silang kailangang gamutin at paghilumin. Hindi na para makialam pa sila sa sugat ng iba. Hindi para tumigil ang pag-ikot ng mundo para lang sa akin.
Lumalakas ang ulan. Hugasan sana nito at tangayin ang mga hinanakit na pumupuno sa aking puso.
Kumulog sana ng malakas. At lamunin ang nag-uumalpas at naghuhumiyaw kong damdamin.
Kumidlat sana ng matalim. At tagain ang buntun-bunton kong dalahin.